ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2025
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ & ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ
Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΧΡΙΣΤΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ
Τέκνα μου ἀγαπητά καί πεφιλημένα,
«Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός». Μέ τά λόγια αὐτά τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου θά ἤθελα νά ἐπικοινωνήσω μαζί σας. Μέ μιά ἀνήκουστη ἔξοδο ἀπό τό ἀπεριόριστο, ἀσύλληπτο, ἄρρητο μεγαλεῖο Του, ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Ἔγινε ἕνας ἀπό μᾶς, μπῆκε στόν κόσμο καί στήν ἱστορία μας, ἔγινε νήπιο.
Χριστούγεννα σήμερα, καί στοχαζόμαστε τήν κένωση τοῦ αἰώνιου Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ γεννηθέντος πρό πάντων τῶν αἰώνων, πού ἐντούτοις δέχτηκε νά γεννηθεῖ, μέσα στή φτώχεια καί στή γύμνια, χωρίς οὔτε ἕνα σπίτι γιά νά ἀναπαυθεῖ τήν ἡμέρα τῆς Γέννησης Του.
Μᾶς συγκινεῖ ἡ γλυκύτητα τοῦ Παιδιοῦ, τό κλίμα τοῦ φωτός πού ξεχειλίζει ἀπό τίς εἰκόνες, καί ξεχνοῦμε κάποτε τό ἀσύγκριτο μυστηριακό μεγαλεῖο Ἐκείνου, πού γεννήθηκε χωρίς πατέρα, ἀπό μιά μητέρα πού παρέμεινε Παρθένος. Ξεχνοῦμε πώς αὐτή ἡ κάθοδος τοῦ Θεοῦ πρός τή δική μας ἀνθρωπότητα δέ σταματάει καθόλου στή Γέννηση, ἀλλά συνεχίζεται σέ ὅλη τήν ἐπίγεια διαδρομή Του μέχρι τό Πάθος, μέσα στόν πόνο καί τήν ἐγκατάλειψη, μέχρι τό σταυρικό θάνατο, τήν Ταφή καί τήν Κάθοδό Του στόν Ἅδη.
Ἄς τά στοχαστοῦμε ὅλα αὐτά μέ τό βλέμμα στραμμένο σ’ αὐτή τήν κίνηση ἄπειρης εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ πού ἔρχεται πρός ἐμᾶς, πού δέν περιμένει νά ἀνεβοῦμε ἐμεῖς πρός Αὐτόν. Στήν κατάσταση τῆς κατάπτωσης καί τῆς ἁμαρτίας μας, δέν ἔχουμε οὔτε τα μέσα οὔτε τή δύναμη νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μίσους, τῆς ὀδύνης καί τῆς ἀπόγνωσης. Γι’ αὐτό ἔρχεται Ἐκεῖνος πρός ἐμᾶς ὁριστικά καί γιά πάντα. Ἑνώνεται μαζί μας ὡς νυμφίος, γιατί αὐτό εἶναι γιά τούς χριστιανούς τά Χριστούγεννα, οἱ γάμοι τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀνθρωπότητα.
Στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ εἶναι παροῦσα ἀνάμεσά μας ὁλόκληρη ἡ Θεότητα, ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάδα. Ἀλλά καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι συγκεντρωμένη στό δικό Του πρόσωπο, γιατί ὁ Ἰησοῦς δέν ὑπῆρξε ποτέ οὔτε θά ὑπάρξει ἕνα πρόσωπο ἀπομονωμένο καί μοναχικό. Ἐν Αὐτῷ βρίσκονται ἑνωμένα καί συγκεντρωμένα ὅλα τά ἀνθρώπινα πρόσωπα πού ἔζησαν καί θά ζήσουν, εἴτε τό ξέρουν εἴτε ὄχι, εἴτε τό θέλουν εἴτε δέν τό θέλουν. Εἴτε τό θέλουμε εἴτε ὄχι. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος τῆς ὕπαρξής μας, τό κεντρικό σημεῖο στό ὁποῖο στηρίζεται ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα, ὅπου ξαναβρίσκει τόν ἑαυτό της καί ἀνακαλύπτει τήν ἀρχική καί μαζί τήν τελική ἀλήθεια της.
Αὐτή ἡ κάθοδος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα στήν ταπείνωση, μέσα στήν ἐξουθένωση καί τήν αὐταπάρνηση, στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, γίνεται ἀπό ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Πατρός.
Μιά ὑπακοή πού σημαίνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται γιά νά σώσει ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά νά μή χαθεῖ οὔτε ἕνας καί γιά νά ἔχουν ὅλοι αἰώνια ζωή. «Νηπιάζει» γιά μᾶς καί προσεγγίζει τή μικρότητά μας, αὐξάνει καί κραταιοῦται «σοφίᾳ καί ἡλικίᾳ» καί μᾶς κάνει νά μεγαλώνουμε ἐν Αὐτῷ. Γεννιέται καί μεγαλώνει μέσα μας.
Κάθε φορά πού γιορτάζουμε Χριστούγεννα, εἶναι σάν νά ξαναγεννιόμαστε, καί κάθε χρόνο, μέ τήν καινούργια γέννησή μας, πρέπει νά μεγαλώνουμε ἐν Χριστῷ. Εἶναι κάπως ἀμοιβαῖο τό μεγάλωμα αὐτό: στό μέτρο πού ὁ Χριστός αὐξάνει μέσα μας, αὐξανόμαστε κι ἐμεῖς ἐν Αὐτῷ. Ἐκεῖνος δέχεται νά γίνει νήπιο μέσα στήν καρδιά μας! Ἀλίμονο ὅμως, πόσες φορές δέν Τόν ξεχνᾶμε καί δέν Τόν ἐγκαταλείπουμε ἐκεῖ, στό μικρό Τοῦ λίκνο, δέν τόν προδίδουμε, κάθε φορά πού ἀπομακρυνόμαστε ἀπό κοντά Του! Ἡ φάτνη, τό παχνί τοῦ στάβλου, εἶναι ἡ καρδιά μας, εἶναι ὅμως καί τούτη ἡ Ἐκκλησία, μέσα στήν ὁποία προσευχόμαστε μέ τούς ἀδελφούς μας: «Σήμερον ὁ Χριστός ἐν Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου…».
Ἤδη τά Χριστούγεννα εἶναι τό προάγγελμα, ἡ ὑπόσχεση τοῦ Πάσχα, ὅπου μιά ἄλλη σπηλιά, ἡ σπηλιά τοῦ Τάφου ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως, θά γεμίσει κι αὐτή ἀπό φῶς. Καί τά πράγματα δέ σταματοῦν ἐδῶ, γιατί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἀνέρχεται πρός τόν Πατέρα καί μᾶς στέλνει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτή ἡ ὑπόσχεση γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐγγράφεται ἤδη στό μυστήριο τῆς Γεννήσεως. Ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἔρχεται στόν κόσμο, μέ τή δική Του δύναμη καταφέρνουν νά Τόν διακρίνουν οἱ ἄνθρωποι, μέ τή δική Του δύναμη μπόρεσε ἡ Ἀειπάρθενος Θεοτόκος Μαρία νά ἀπαντήσει στόν ἄγγελο «Γένοιτό μοί κατά τό ρῆμά σου».
Μέ τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Χριστός μεγαλώνει, ζεῖ καί προσφέρεται, μᾶς δέχεται καί μᾶς ἑνώνει ὅλους μαζί μέσα στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. «Αὐτός γάρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν». Βαδίζουμε τώρα τό δρόμο αὐτῆς τῆς θέωσης, ἔχουμε κληθεῖ δηλαδή κι ἐμεῖς, ἀκολουθώντας Τον, νά γίνουμε παιδιά τοῦ Πατρός, νά γεμίσουμε μέ Πνεῦμα Ἅγιο. Καί πάνω σ’ αὐτό τό μυστήριο, πού μόλις μᾶς δόθηκε, μπoροῦμε νά στοχαστοῦμε, βλέποντας τήν Εἰκόνα τῆς Γεννήσεως καί γιορτάζοντας τά Χριστούγεννα.
«Χαρά μεγάλη», χάρη μεγάλη μᾶς δόθηκε σήμερα. Δόθηκε βέβαια σ’ ἐμᾶς, ἀλλά καί δι’ ἡμῶν σέ ὅλο τόν κόσμο. Αὐτό πού παίρνουμε στήν Ἐκκλησία τό παίρνουμε γιά ὅλο τον κόσμο. «Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον» -αὐτόν τόν κόσμο τόν σκοτεινό καί δυστυχισμένο- ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπώληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰω. 3,16).
Ἄς μήν ξεχάσουμε ποτέ ὅτι, ἄν πήραμε τή χάρη νά γίνουμε χριστιανοί, νά βαπτιστοῦμε καί νά χριστοῦμε, νά ζήσουμε τό πλήρωμα τῆς μυστηριακῆς ζωῆς, νά τρεφόμαστε ἀπό τό Λόγο καί ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τῆς Ζωῆς τοῦ Σωτῆρος, αὐτό ἔγινε γιά νά ζοῦμε καί νά ἀκτινοβολοῦμε γύρω μας τό φῶς τῆς θείας ζωῆς σ’ ἕναν κόσμο πού περισσότερο ἀπό ποτέ ἄλλοτε ζεῖ μέσα στό σκοτάδι. Ὁ κόσμος ἀγνοεῖ τό ἐσωτερικό του μυστήριο. Δική μας εὐθύνη εἶναι νά τοῦ τό ἀποκαλύψουμε, μέ τή μαρτυρία μας, μέ τήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς μας, μέ τήν καθημερινή ἀγάπη καί συμπάθειά μας.
Χρόνια Πολλά καί Εὐλογημένα!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!
Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ